شرمنده ام

شرمنده ام 

گفته بودم 

دست بر دیوار دور آن ور دریا می زنم 

و تا هزاره ی شمردن چشم می گذارم 

گفته بودم  

غبار قدیمی تقویم را 

از شیشه های شعر و خاطره پاک نمی کنم 

گفته بودم 

صدای سرد سکوت این سال ها را 

با سرود و سماع ستاره بر هم نمی زنم 

اما دوباره دل دل این دل درمانده 

تو را میهمان سایه گاه ساکت کتاب و کاغذ کرد 

هی  

همیشه همسفر حدود تنهایی 

بگذار که دفتر دریا هم 

گزینه ای از گریه های گاه به گاه من باشد.

                                        یغما گلرویی