چقدر در همین دنیا می تواند شادی های بزرگ پدید آید ، چقدر زندگی استعداد  

دارد که خوشبختی های بزرگ بیافریند ، شوق وشور و هیجان و سیرایی و سیراب 

پر و گرم و شیرین بسازد ، به همان اندازه عمیق ، شدید، سنگین ،پهناور ، بلند ، 

یکدست ، شگفت که رنج هایش !  اما افسوس که نمی دانم چرا از این کار همیشه 

 دریغ می کند ، بیشتر میخواهد که رنج بریزد ، تلخی و غم و غربت و عطش و اسارت 

و حرمان و آزار و شکنجه را بیشتر می پسندد. نه ، شادی هم می آفریند اما بیشتر 

برای مردم اندک ، آدمهای گنجشکی که به یک دانه توت پرپر می زنند و جیغ می کشند 

برای دل هایی که عطشی به دیوانگی و سوزانی عطش کویرهای سوخته دارند ،نیازی  

به عظمت ملکوت دارند و دلهایی که ایمان های زیبا و شگفت و متعالی می پرورند ، 

دلهایی که دست اندرکار آفرینش زیبایی ها هستند که آفرینش از خلقش عاجز است ،  

برای این دلها کاری نمی کند. این ها همچنان در این بازار پست عشق ها و نیازها  و 

حرف ها  و زیبایی های روزمره ی ارزان قیمت باید تنها بمانند و اساطیر بسازند. 

                                                                         دکتر شریعتی