غزل آتش

خونی چکید و حنجره ی خاک جان گرفت 

بغضی شکست و دامن هفت آسمان گرفت 

آبی که دستبوس عطش بود شعله زد 

آتش سراغ خیمه ی رنگین کمان گرفت  

ابری برای گریه نیامد ولی ز سنگ خون  

غنچه غنچه خاک تو را در میان گزفت 

اسبی  ز سمت علقمه آمد دگر بس است 

تیری امام آینه ها را نشان گرفت 

مانده است در حکایت این سوگ، شعر من 

چندتن که جسم سوخت و آتش به جان گرفت 

از آخرین شراره چنین می رسد به گوش: 

باید تقاص عافیت از کوفیان گرفت 

                     سید ضیاءالدین شفیعی